Jan Paweł II
DAR JEDNOŚCI W DUCHU ŚWIĘTYM. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI PO BEATYFIKACJI LUIGI ORIONE, SIOSTRY MARII ANNY SALA I BARTOLO LONGO
Rzym, 26 października 1980 r.
Pragnę dziś wspólnie z wami, drodzy rzymianie i drodzy pielgrzymi, w naszym niedzielnym spotkaniu na „Anioł Pański” wyrazić przede wszystkim wdzięczność dla Ducha Świętego, który został dany przez Chrystusa Apostołom i Kościołowi, aby w nim dokonywał dzieła jedności i dzieła świętości.
Dziełem takiej jedności okazał się Synod Biskupów, który wczoraj zakończył swe obrady poświęcone zadaniom rodziny chrześcijańskiej. Uczestniczący w Synodzie biskupi, którzy przybyli ze wszystkich kontynentów i różnych krajów, z całym poczuciem realizmu odtwarzali sytuację rodziny w świecie współczesnym – sytuację, która jest zróżnicowana i często niełatwa. Zatrzymali się z należytą uwagą oraz poczuciem pasterskiej odpowiedzialności wobec tych punktów nauki Kościoła, które zdają się rodzić największe trudności. Rozważając tak doniosłe zagadnienia, przemawiając z należną swemu urzędowi wolnością, słuchając również chętnie głosu kompetentnych osób świeckich, które uczestniczyły w Synodzie w charakterze audytorów, wypracowali oni szereg końcowych propozycji, w których nie można nie dostrzec owego „daru jedności w Duchu Świętym”, o który Kościół nie przestaje się modlić.
Dzisiaj, kiedy prace Synodu zostały zakończone, pragnę wobec was, tu zgromadzonych, a zarazem wspólnie z wami wyrazić wdzięczność dla Ducha Świętego za to dzieło jedności, jakiego dokonał na naszych oczach.
Pragnę również wyrazić wdzięczność za dzieło świętości, którego uczestnikami staliśmy się w dzisiejszą, ostatnią niedzielę października poprzez beatyfikacje Luigi Orione, Siostry Marii Anny Sala i Bartolo Longo.
Pierwszy – założyciel Małego Dzieła Bożej Opatrzności i Małych Sióstr Misjonarek Miłosierdzia; druga – ze zgromadzenia Sióstr Marcelinek z Mediolanu; trzeci – inicjator słynnego sanktuarium w Pompei poświęconego Matce Boskiej Różańcowej. Kapłan, zakonnica i świecki! Cały Kościół wyraża radość i wdzięczność wobec Najwyższego i wobec trojga nowych błogosławionych, których wzywa synowską modlitwą. Czego bohaterskiego dokonali w swym życiu? Miłowali. Zawsze, z odwagą, ze stałością. Miłowali Boga, jako Ojca, z żarliwym zapałem i całkowitą ufnością; miłowali Kościół w pokorze i posłuszeństwie, starając się poprzez własne uświęcenie uczynić go doskonalszym; pracowali i nieustannie kochali Italię, swą umiłowaną, ojczyznę, pomagając ubogim, pocieszając przygnębionych, przygarniając porzuconych, wychowując dzieci i młodzież, swym świadectwem sprawiając, że wszyscy czuli się odpowiedzialni.
Wzywajmy z serca nowych Błogosławionych! Słuchajmy ich! Naśladujmy ich! Oni nie przestają nas miłować i pomagać nam z nieba.
Wreszcie, jak za każdym razem, tak i dzisiaj nasza modlitwa na „Anioł Pański” przypomina nam odpowiedź archanioła Gabriela daną Dziewicy z Nazaretu: „Duch Święty zstąpi na Ciebie (…) Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym” (Łk 1,35).
Dziękując za dzieła jedności i świętości, które za sprawą Ducha Świętego stają się udziałem Kościoła za naszych dni, nie przestajemy dziękować za to dzieło największe i podstawowe, z którego wszystkie inne wypływają jak z niewyczerpanego źródła.
Dziękujmy za Słowo, które za sprawą Ducha Świętego stało się Ciałem w łonie Maryi, zamieszkało między nami i nadal mieszka, prowadząc Kościół w prawdzie i miłości ku ostatecznemu spełnieniu w tajemnicy Świętych Obcowania.
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.15, Modlitwy i rozważania, cz. I Niedzielna modlitwa maryjna 1978-1992, Kraków 2009, s. 145-146
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
