Jan Paweł II
DEKRET O ŻYCIU KONSEKROWANYM PERFECTAE CARITATIS. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI
Rzym, 17 grudnia 1995 r.
Podczas naszych niedzielnych spotkań kontynuujemy refleksję nad dokumentami II Soboru Watykańskiego; dzisiaj zajmiemy się tekstem, który Ojcowie Soborowi poświęcili życiu konsekrowanemu, a mianowicie dekretem Perfectae caritatis.
Już w konstytucji Lumen gentium Sobór wyjaśnił, że przyczyną wyboru tej szczególnej drogi życia nie jest brak szacunku dla małżeństwa lub dla rzeczywistości doczesnej, ale bezpośrednie powołanie Chrystusa. To On wzywa niektórych ochrzczonych, aby wierniej niż inni naśladowali sposób życia, który On sam wybrał i w ten sposób dawali szczególnie wymowne świadectwo o absolucie Boga. Jest to w istocie nowa konsekracja, pogłębiająca konsekrację, jaką każdy chrześcijanin otrzymuje w sakramentach chrztu i bierzmowania. Na jej mocy człowiek powołany staje się w nowy sposób „wszystek dla Boga” i dla Jego miłości oddaje się bez reszty także na służbę braciom. Jego wyrzeczenia nie są bynajmniej podyktowane przez brak miłości, ale przeciwnie – przez nadmiar miłości. Powołany ceni wartości świata, ale ma dawać świadectwo o tym, że nie są one wartościami ostatecznymi. To Chrystus bowiem jest najwyższą wartością i celem wszystkich rzeczy. Tak więc życie konsekrowane jest głęboko wszczepione w tajemnicę Kościoła jako znak i jako eschatologiczne proroctwo, a choć nie stanowi elementu jego hierarchicznej struktury, należy nienaruszalnie „do jego życia i świętości”.
W dekrecie Perfectae caritatis Ojcowie Soborowi zawarli ważne wskazania, podyktowane troską o to, aby życie konsekrowane, rozwijając się zgodnie z wymogami naszych czasów, zarazem pozostało w pełni wierne swoim ewangelicznym korzeniom.
Po Soborze podjęto godne uznania wysiłki w tym kierunku; ubiegłoroczny Synod poświęcony życiu konsekrowanemu mógł oprzeć się na znacznym dorobku refleksji teologicznej, a także na doświadczeniach zgromadzonych dzięki niezwykłemu rozkwitowi dawnych i nowych form szczególnej konsekracji. Na tej podstawie przygotowuję obecnie posynodalną adhortację Apostolską, która zostanie opublikowana w najbliższych miesiącach.
Nie ulega wątpliwości, że w świetle minionego trzydziestolecia wskazania Soboru okazały się dalekowzroczne. Sobór przypomniał przede wszystkim, że najwyższą zasadą każdego instytutu życia konsekrowanego jest naśladowanie Chrystusa, podkreślając zarazem wartość charyzmatycznego dziedzictwa poszczególnych zgromadzeń, przekazanego przez założycieli. Zwrócił też uwagę na znaczenie aktywnego uczestnictwa tych instytutów – zgodnego z ich charakterem –w życiu Kościoła oraz wezwał je do czujnego rozeznawania znaków czasu, aby ich ewangeliczne świadectwo było skuteczne.
Drodzy bracia i siostry, módlmy się do Maryi, Panny Wiernej, za wszystkich ludzi, którzy bez reszty poświęcili się Bogu, aby miłować Go niepodzielnym sercem. Pomni na słowa Soboru: „nawet najlepsze przystosowanie do potrzeb współczesnych okaże się bezskuteczne, jeżeli nie będzie ożywione odnową ducha”, niech pomagają Kościołowi przygotować się do wejścia z nową energią wewnętrzną i apostolską w trzecie tysiąclecie.
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.16, Modlitwy i rozważania, cz. II Niedzielna modlitwa maryjna 1993-2005, Rozważania, modlitwy, Kraków 2009, s. 195-196
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
