Jan Paweł II
DZIEŃ MODLITWY O POKÓJ DAREM BOŻYM. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI
Asyż, 10 stycznia1993 r.
Na zakończenie tego modlitewnego spotkania w Asyżu, w ramach którego odbyło się wczorajsze czuwanie, a także dzisiejsza Msza św., chciałbym wraz z wami wyrazić głęboką wdzięczność Panu za łaski udzielone każdemu z was, którzy przezwyciężyliście niewygody i trudności i mogli wziąć w nim udział.
Apel, który ogłosiłem 1 grudnia ubiegłego roku wraz z przedstawicielami Episkopatów Europy, został powszechnie i wielkodusznie przyjęty przez wiernych Kościoła katolickiego. Odbił się także echem w innych Kościołach i chrześcijańskich Wspólnotach kościelnych, jak też wśród przedstawicieli judaizmu i islamu. Jest to wyraźny znak, że dla sumienia mężczyzn i kobiet wrażliwych na wartości religijne oraz tych wszystkich, którzy pragną dobra ludzkości, coraz ważniejsze stają się problemy człowieka cierpiącego, padającego ofiarą konfliktów, których powodów ani celów nie rozumie. Coraz powszechniejsze staje się przekonanie, że trzeba uczynić wszystko, aby położyć kres konfliktom zbrojnym oraz budować pokój oparty na sprawiedliwości i wzajemnym pojednaniu.
Czyż ta świadomość, zakorzeniona w naszej odpowiedzi na wezwanie Boga, nie jest także sama w sobie darem Pana? Tak, jest darem Bożym, podobnie jak pokój, którego pragniemy i w którego imię ponownie spotkaliśmy się tutaj, w Asyżu.
Niech łaska Boża wspiera nas w dochowaniu wierności tej bezinteresownej i tak niezbędnej służbie na rzecz pokoju. Ta służba znamionuje każdą autentyczną postawę religijną i stanowi znak rozpoznawczy uczniów Chrystusa. On, jeszcze przed męką, powierzył im pokój jako swoje dziedzictwo (por. J 14,27).
W tej atmosferze duchowego braterstwa, chciałbym podziękować wszystkim uczestnikom naszego spotkania. Księżom kardynałom, biskupom, kapłanom, zakonnikom i zakonnicom, a przede wszystkim młodzieży, tak licznie przybyłej i w widoczny sposób zatroskanej o pokój, dążącej do niego i pragnącej go budować.
Dziękuję braciom i siostrom z innych Kościołów i chrześcijańskich Wspólnot kościelnych, którzy towarzyszyli nam od początku tego Dnia Modlitwy; ich obecność w Asyżu w sposób widoczny podkreśla raz jeszcze ekumeniczny charakter zaangażowania na rzecz pokoju.
Jestem głęboko wdzięczny przedstawicielom islamu za udział we wczorajszym czuwaniu. Serdecznie pozdrawiam także naszych „starszych braci”, Żydów, którzy w duchowej jedności z nami prosili Boga o cenny dar Jego sprawiedliwości i pokoju.
Wczorajsze spotkanie pozwoliło nam ponownie przeżyć niezapomniany Dzień Modlitwy, jaki odbył się tutaj w październiku 1986 r., w miejscu tak bardzo przepojonym duchem Franciszka, pielgrzyma i apostoła pokoju. Powtórne spotkanie pozwoliło nam odkryć na nowo wartość głębokich więzów, które łączą nas w służbie człowiekowi i realizacji jego uzasadnionych dążeń.
Obecne spotkanie poświęciliśmy w sposób szczególny modlitwie o pokój w Europie, mając na uwadze przede wszystkim ciężką sytuację ludności Bałkanów. Przeżyliśmy je razem; dołączyły się do nas lokalne Kościoły całego kontynentu europejskiego. Chcieliśmy dać konkretny wyraz naszej trosce o tych, którzy cierpią z powodu zaślepienia i zatwardziałości innych ludzi; trosce o dzieci, mężczyzn, kobiety, starców, bezbronną ludność cywilną, jednostki i całe ludy, płacące swoim bólem za wojnę, której nie chcą, ale są jej ofiarami.
Chcemy, aby nasze zainteresowanie było konkretne, wyrażające się w żarliwej i nieustannej modlitwie, w ślad za którą idzie bezinteresowna pomoc humanitarna. Chcemy ponadto, aby nasze zaangażowanie służyło rozwojowi kultury pokoju poprzez codzienne poszanowanie praw innych i cierpliwą pracę na rzecz pojednania.
W chwili, gdy do was mówię, w Genewie zostały podjęte na nowo negocjacje w sprawie pokoju w Bośni i Hercegowinie. Niech Bóg obdarzy wszystkich uczestników tego decydującego spotkania mądrością i odwagą, aby znaleźli rozwiązania gwarantujące autentyczny i trwały pokój oraz możliwe do zaakceptowania przez wszystkie strony.
Wszystko to chciałbym powierzyć wstawiennictwu Świętego z Asyżu, który jest symbolem pokoju. Chciałbym także prosić Najświętszą Maryję Pannę o matczyną opiekę nad wszystkimi naszymi pragnieniami i projektami związanymi z pokojem. Niech Dziewica wyprosi nam u Bożego Syna, który stał się człowiekiem, tę łaskę, byśmy doczekali w Europie i w świecie trwałego pokoju.
Wymownym symbolem pokoju, wspólnego celu, któremu podporządkowane było całe nasze dobiegające końca spotkanie modlitewne, niech będą świece, które przed chwilą wręczyłem członkom delegacji przybyłych z regionów spustoszonych przez wojnę. Niech te wątłe płomyki nadziei staną się dla wszystkich, którzy żyją w żałobie i wśród ruin, pozostawionych przez długotrwałe konflikty, pociechą płynącą ze światła i miłości Boga, jedynego i prawdziwego źródła pokoju.
Niech nam towarzyszy i niech nas wszystkich wspomaga Maryja, Królowa pokoju. Do Niej się teraz zwracamy.
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.16, Modlitwy i rozważania, cz. II Niedzielna modlitwa maryjna 1993-2005, Rozważania, modlitwy, Kraków 2009, s. 17-19
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
