Jan Paweł II
MARYJA W ŻYCIU ŚW. BRYGIDY. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI
Rzym, 06 października1991 r.
Zakończyliśmy przed chwilą uroczystą liturgię eucharystyczną, sprawowaną z okazji 600- lecia kanonizacji św. Brygidy Szwedzkiej.
Podziękujmy raz jeszcze Bogu za to, że Kościół, Europę i całą ludzkość zechciał obdarzyć kobietą, która wyróżniła się tak wielką wiarą i apostolską gorliwością.
Dziękujmy Bogu i prośmy Go, aby drogą wskazaną przez tę wierną wyznawczynię podążali dziś jak najliczniejsi mężczyźni i kobiety, pragnący tak jak ona osiągnąć chrześcijańską doskonałość.
Jakże nie wyrazić tu podziwu dla licznych wspólnot klasztornych Zgromadzenia Najświętszego Zbawiciela, rozsianych po całym świecie i dla jego gałęzi szwedzkiej, która powstała w tym właśnie domu przy placu Farnese, a dziś obecna jest w tak wielu krajach? Naśladując przykład świętej Założycielki duchowa rodzina brygidek poświęca się bez reszty sprawie Chrystusa i Kościoła, wspierana macierzyńską pomocą Maryi, Matki i Nauczycielki wszystkich.
Jakże decydującą rolę w rozwoju ascetycznym i pracy misyjnej św. Brygidy odegrała obecność Matki Bożej!
Sekretem jej ewangelicznego świadectwa i jej wytrwałego naśladowania Zbawiciela była miłość do Dziewicy.
Św. Brygida widziała w Maryi wzór i pewne oparcie w różnych momentach swego życia. Z zapałem głosiła Jej pochodzący od Boga przywilej Niepokalanego Poczęcia. Rozważała Jej niezwykłą misję Matki Zbawiciela. Czciła Ją przede wszystkim jako Niepokalaną, Matkę Bolesną i Współodkupicielkę. W szczególny sposób odczuwała rolę, jaką Bogarodzica spełnia w dziejach zbawienia i w życiu chrześcijańskiego ludu.
„Jak magnes przyciąga stal – pisała święta – tak Błogosławiona Maryja zawsze Dziewica przyciąga ku sobie serca”.
Drodzy Bracia i Siostry, św. Brygida zachęca nas, byśmy idąc w jej ślady zawierzali siebie Maryi. Zaprasza nas, byśmy zawierzyli Matce Bożej nasze rodziny, nadzieje Kościoła i oczekiwania świata.
Bliskie już święto Matki Bożej Królowej Różańca Świętego, otaczanej szczególną czcią w sanktuarium w Pompei, kieruje naszą myśl ku tej prostej i głębokiej modlitwie, umacniającej ową osobistą więź z Maryją, która uzdalnia człowieka do wielkodusznego poświęcenia się dziełu Jej Syna Jezusa.
Ta modlitwa, Różaniec, zawiera w sobie syntezę Ewangelii i dlatego otwiera i ułatwia nam modlitwę serca.
Za: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t.15, Modlitwy i rozważania, cz. I Niedzielna modlitwa maryjna 1978-1992, Kraków 2009, s.749-750
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
