Franciszek,
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW MIĘDZYNARODOWEGO KOLOKWIUM „RÉPARER L’IRRÉPARABLE”, W 350. ROCZNICĘ OBJAWIEŃ JEZUSA W PARAY-LE-MONIAL
Rzym, Sala Klementyńska, 04 maja 2024 r.
Drodzy Bracia i Siostry!
Z radością was witam i serdecznie pozdrawiam. Dziękuję księdzu prałatowi Benoit Rivière i ojcu Louisowi Dupont za podjęcie inicjatywy tego spotkania w ramach obchodów 350. rocznicy objawień Jezusa św. Małgorzacie Marii.
Zadośćuczynienie jest pojęciem, które często spotykamy w Piśmie Świętym. W Starym Testamencie nabiera ono społecznego wymiaru zadośćuczynienia za popełnione zło. Tak jest w przypadku prawa Mojżeszowego, które przewidywało zwrot tego, co zostało skradzione lub naprawienie wyrządzonej szkody (por. Wj 22, 1-15; Kpł 6, 1-7). Był to akt sprawiedliwości mający na celu ochronę życia społecznego. W Nowym Testamencie przybiera jednak formę procesu duchowego, w ramach odkupienia dokonanego przez Chrystusa. Zadośćuczynienie objawia się w pełni w ofierze Krzyża. Nowością jest to, że objawia ona miłosierdzie Pana wobec grzesznika. Zadośćuczynienie przyczynia się zatem do pojednania ludzi między sobą, ale także do pojednania z Bogiem, ponieważ zło popełnione wobec bliźniego jest również przestępstwem wobec Boga. Jak mówi Ben Syrach Mądry: „Czyż łzy wdowy nie spływają po policzkach Boga?” (por. Syr 35, 18). Drodzy przyjaciele, jak wiele łez nadal spływa po policzkach Boga, podczas gdy nasz świat doświadcza tak wielu nadużyć wobec godności osoby, nawet w obrębie Ludu Bożego!
Tytuł waszej konferencji łączy w sobie dwa przeciwstawne wyrażenia: „Naprawić to, co nie do naprawienia”. W ten sposób zachęca nas do nadziei, że każda rana może zostać uleczona, nawet jeśli jest głęboka. Całkowite zadośćuczynienie czasami wydaje się niemożliwe, gdy dobra lub bliscy zostali trwale utraceni lub gdy pewne sytuacje stały się nieodwracalne. Ale intencja naprawy i uczynienia tego konkretnie jest niezbędna dla procesu pojednania i powrotu do pokoju serca.
Zadośćuczynienie, aby było chrześcijańskie, aby dotykało serca osoby skrzywdzonej, a nie było zwykłym aktem sprawiedliwości wyrównawczej, zakłada dwie wymagające postawy: uznanie swojej winy i prośbę o przebaczenie.
Uznanie swojej winy. Każde zadośćuczynienie, ludzkie czy duchowe, zaczyna się od uznania swojego grzechu. „Oskarżanie siebie jest częścią chrześcijańskiej mądrości, to podoba się Panu, ponieważ Pan przyjmuje skruszone serce” (Homilia podczas Mszy św. u św. Marty, 6 marca 2018 r.). To właśnie z tego szczerego uznania krzywdy wyrządzonej bratu oraz z głębokiego i szczerego poczucia, że miłość została zraniona, rodzi się pragnienie naprawy.
Prośba o przebaczenie. Jest to wyznanie popełnionego zła, na wzór syna marnotrawnego, który mówi do Ojca: „Zgrzeszyłem przeciw niebu i względem Ciebie” (Łk 15, 21). Prośba o przebaczenie otwiera na nowo dialog i wyraża wolę odbudowania więzi w braterskiej miłości. A zadośćuczynienie – nawet początek zadośćuczynienia lub już po prostu wola naprawy – gwarantuje autentyczność prośby o przebaczenie, ukazuje jej głębię, jej szczerość, dotyka serca brata, pociesza go i wzbudza w nim przyjęcie przebaczenia, o które prosi. W ten sposób, jeśli to, co nieodwracalne, nie może być całkowicie naprawione, miłość zawsze może się odrodzić, czyniąc ranę znośną.
Jezus poprosił św. Małgorzatę Marię o akty zadośćuczynienia za krzywdy spowodowane grzechami ludzi. Jeśli te akty pocieszyły jego serce, oznacza to, że zadośćuczynienie może również pocieszyć serce każdej zranionej osoby. Niech prace waszej konferencji odnowią i pogłębią znaczenie tej pięknej praktyki zadośćuczynienia Najświętszemu Sercu Jezusa, praktyki, która dziś może być nieco zapomniana lub niesłusznie uważana za przestarzałą. Oby również pomogły one wzmocnić jej właściwe miejsce w pokutnej drodze każdego ochrzczonego w Kościele.
Modlę się, aby wasz Jubileusz Najświętszego Serca obudził w tak wielu pielgrzymach większą miłość wdzięczności Jezusowi, większą czułość; i aby sanktuarium w Paray-le-Monial było zawsze miejscem pocieszenia i miłosierdzia dla każdego, kto szuka wewnętrznego pokoju. Udzielam wam mojego Błogosławieństwa. I proszę o modlitwę za mnie. Dziękuję!
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
