Jan XXIII
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW II KONGRESU PRZEŁOŻONYCH PROWINCJALNYCH MĘSKICH INSTYTUTÓW ZAKONNYCH, KTÓRE PROWADZĄ DZIEŁA APOSTOLSKIE WE WŁOSZECH*
Wtorek, Sala Klementyńska, 15 listopada 1960 r.
Umiłowani Synowie
Powitanie was pod potwierdzonym tytułem Przełożonych Prowincjalnych Męskich Instytutów Zakonnych, na początku waszego drugiego Kongresu Rzymskiego, który posiada zachęcające poparcie Kongregacji dla Zakonników, jest powodem do naszej radości.
Jest ona spotęgowana perspektywą duchowego dobra, pełnego radości i pracowitego, które wy reprezentujecie, a nieustannie ukierunkowanego na afirmację imienia i nauczania Boskiego Odkupiciela.
Przedstawiliście nam cel rzymskiego spotkania, które ma rozszerzyć waszą działalność na nowe kierunki. Cieszymy się z tego.
Pogłębianie porozumienia między przełożonymi prowincjalnymi poszczególnych Instytutów, zgłębianie problemów dotyczących formacji zakonnej, wzajemne przekazywanie, zwłaszcza młodzieży, owoców różnych doświadczeń związanych z zarządzaniem i działalnością apostolską, aby lepiej przygotować się do sprostania wymaganiom współczesnych czasów – wszystko to zasługuje na uwagę i zachętę.
W ciągu ostatnich czterdziestu lat pojawiły się liczne wskazania Naszych Poprzedników, zachęcające do synchronicznego, zbieżnego działania apostolskiego, przez które unika się bezużytecznych i szkodliwych opóźnień wynikających z braku porozumienia, roszczeń do wyłączności w posłudze lub, nie daj Boże, pewnej formy zniecierpliwienia pracą innych, jakkolwiek cenną, ale wykonywaną na tym samym obszarze Pańskiego pola. Ta współpraca, zgodnie z myślą rzymskich papieży, domaga się, aby wszyscy duchowni pracujący w poszczególnych diecezjach, zarówno świeccy, jak i zakonni, stosowali się do woli i instrukcji biskupa, dążąc do wzajemnego zrozumienia i chętnej zgodności, dla skutecznego sukcesu .
Podjęliśmy to dziedzictwo jako święte zobowiązanie. Przykład Naszej troski w tym względzie można znaleźć w Synodzie odbytym w Wenecji w listopadzie 1957 roku. Z radością przypominamy, że Nasz zamiar, aby uznać kapłanów świeckich i zakonnych za jedność, tworząc razem duchowieństwo diecezjalne, w służbie dusz, pod ojcowskim spojrzeniem biskupa, został przyjęty z nabożnym szacunkiem w atmosferze entuzjazmu i nadal jest rzeczywistością przynoszącą owoce [1].
Co więcej, Synod Rzymski sformułował tę kwestię w sposób jasny i przekonujący. Podkreśla on równość obu grup duchownych w wypełnianiu obowiązków kapłańskich [2] i wzywa do jedności działania w parafiach, powierzonych starannej opiece zarówno duchowieństwa świeckiego, jak i zakonników, w ukierunkowaniu i formacji wiernych Rzymu oraz przybywających tu pielgrzymów. Jakże wzruszająca jest zachęta Brewiarza: Voce concordi Domino canamnus dulciter hymnos [3].
Ta harmonia, która odbija w zgodnej pracy ludzi sama w sobie jest światłem niebieskiego szczęścia, jest tak budująca, jak to tylko możliwe: dokonuje się tutaj na dole i jest niezastąpioną przesłanką trwałej skuteczności pracy, bogatej w wyniki. Z drugiej strony wiemy z gorzkiego doświadczenia, że rozdwojenie energii jest główną i niebezpieczną przeszkodą w wolnym wypełnianiu świętej posługi i apostolatu.
Dlatego wyrażamy nadzieję, że podczas tej Konferencji odczujecie tę potrzebę, która jest głębokim pragnieniem Naszego serca, a ponadto rodzi harmonijną rzeczywistość i daje błogosławioną nadzieję. Nieustannie odnawiające się pokłady energii zakonów i zgromadzeń oddanych na służbę duszom są w rzeczywistości pewną gwarancją większego wzrostu życia Bożego w Kościele. W swojej wewnętrznej płodności, dzięki promieniowaniu wielkiej tradycji, szlachetnego duchowego dziedzictwa i pod życzliwym spojrzeniem biskupa, w koordynacji sugerowanej lub proponowanej i kierowanej przez niego, nadają impuls kapłańskiemu działaniu, które może skutecznie zaspokoić różne potrzeby dzisiejszej posługi i przyczyniać się do zdobycia współczesnego społeczeństwa dla Jezusa Chrystusa.
Umiłowani synowie,
Wiele, bardzo wiele mogą uczynić Instytuty Doskonałości w tej pilnej potrzebie apostolskiej: przede wszystkim przez modlitwę, która nieustannie wznosi się do Boga z poszczególnych domów; następnie przez pociągający przykład, który, jak ze źródła wody, tryska z początków każdego Zakonu i Zgromadzenia, przez który ożywają cnoty poszczególnych Założycieli. W tym względzie stosowne są pełne uniesienia słowa Synodu Rzymskiego, które powierzamy wam jako zadanie na te dni i na przyszłość, dla was i dla waszych współbraci: Religiosi, morum gravitate, loquendi agendique ratione, exemploque suo omnes moneant, quid momenti in voluntaria sui ipsius et cupiditatum refrenatione atque in vitae incommodis insit. Probent se a vitae cultu vere abstinere, atque fidelem paupertatis ceterarumque religiosarnm virtutum usum, amoremque habere [4].
To świadectwo oderwania, ubóstwa, umartwienia jest konieczne w świecie, który, zgodnie z melancholijnym wyrażeniem Pisma Świętego, jest opanowany przez podwójną pożądliwość ciała i oczu oraz przez pychę żywota [5. Wasza spokojna i dyskretna obecność, pewna i odważna, może pomagać w triumfie wielkich ideałów, którym Kościół oddał się w służbę, przez chętną i wierną współpracę z czcigodnymi i gorliwymi Pasterzami.
Życzymy waszemu Kongresowi, aby szczęśliwie osiągnął te cele, które zaproponował Komitet. Umiłowani synowie, podążamy za wami naszymi modlitwami, prosząc Pana dla każdego z was o dary Jego nieustannej pomocy. Aby mogły one obficie zstąpić na waszą działalność. Zechciejcie przyjąć z wielkim sercem specjalne Apostolskie Błogosławieństwo, które jest dane, aby pocieszyć i zachęcić każdego z was, Instytuty, które reprezentujecie, dzieła, które wspieracie i wszystkich waszych umiłowanych współbraci na całym świecie.
* AAS 52 (1960) 964-966.
Przypisy:
[1] Por. Patr. Eccl. Venet. Synodnm XXXI, Const. 12.
[2] Constitutiones Synod. 169-170.
[3] Tamże, 175.
[4] Tamże, 177.
[5] Por. 1 Io. 2, 16.
Tłumaczenie własne
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
