Jan Paweł II
BŁOGOSŁAWIONA DZIEWICA MARYJA A ŻYCIE KONSEKROWANE
Rzym, 29 marca 1995 r.
1. Więź z Najświętszą Maryją Panną, która dla każdego wiernego jest następstwem jego zjednoczenia z Chrystusem, uwydatnia się jeszcze bardziej w życiu osób konsekrowanych. Jest to istotny aspekt ich duchowości, wyrażający się bardziej bezpośrednio w nazwach niektórych instytutów, które określają siebie jako „synów” lub „córki”, „sługi” albo „służebnice”, „apostołów” lub też „apostołki”, itp. – Maryi. Wiele z nich uznaje i głosi, że więź z Maryją jest szczególnie zakorzeniona w ich tradycji doktrynalnej i pobożności, i to od samych początków. Wszyscy żywią przekonanie, że obecność Maryi ma podstawowe znaczenie zarówno dla życia duchowego każdej duszy konsekrowanej, jak i dla spójności, jedności oraz wzrostu całej wspólnoty.
2. Przyczyny tej więzi znajdujemy w samym Piśmie Świętym. Podczas zwiastowania anioł Gabriel nazywa Maryję gratia plena (kecharitoméne: Łk 1,28), z wyraźnym nawiązaniem do suwerennego i darmowego działania łaski1. Maryja została wybrana dzięki szczególnej Bożej miłości. Należy całkowicie do Boga i żyje dla Boga, ponieważ przede wszystkim została „wybrana przez Boga”, który chciał z Niej uczynić uprzywilejowany przybytek swego związku z ludzkością we Wcieleniu. Maryja przypomina więc osobom konsekrowanym, że łaska powołania jest przywilejem, na który sobie nie zasłużyły. To Bóg umiłował je jako pierwszy (por. 1 J 4,10.19) bezinteresowną miłością, która powinna wzbudzić w nich potrzebę dziękczynienia.
Maryja ukazuje również, w jaki sposób łaska powinna być przyjęta przez ludzkie stworzenie. Dziełem łaski była zgoda Jej woli, Jej wolny wybór, świadome poddanie się wyrażone słowem fiat, dzięki czemu Jej świętość rozwijała się przez całe życie. Maryja nigdy nie stwarzała przeszkód dla tego wzrostu. Była zawsze posłuszna natchnieniom łaski i akceptowała Boże zamiary. Zawsze współpracowała z Bogiem. Swoim przykładem poucza osoby konsekrowane, by nie trwoniły otrzymanych łask, by wspaniałomyślnie odpowiadały na Boży dar i pozwalały Duchowi Świętemu, by je inspirował, prowadził i nimi kierował.
3 Maryja jest Tą, „która uwierzyła”, jak mówi Jej krewna Elżbieta (por. Łk 1,45). Wiara pomaga Jej współpracować w realizacji Bożego planu, który według ludzkich przewidywań wydawał się „niemożliwy” (por. Łk 1,37). W ten sposób urzeczywistniło się misterium przyjścia Zbawiciela na świat. Wielką zasługą Najświętszej Dziewicy jest to, że współpracowała w dziele Jego przyjścia, choć podobnie jak inni śmiertelnicy nie wiedziała, w jaki sposób może się to stać. Uwierzyła i „Słowo stało się ciałem” (J 1,14) za sprawą Ducha Świętego2.
Również ci, którzy odpowiadają na powołanie do życia konsekrowanego, potrzebują wielkiej wiary. Aby pójść z zaangażowaniem drogą rad ewangelicznych, trzeba wierzyć w Tego, który wzywa do ich przeżywania oraz w ofiarowywane przez Niego wyższe przeznaczenie. By oddać się całkowicie Chrystusowi, trzeba uznać w Nim absolutnego Pana i Mistrza, który może poprosić o wszystko, ponieważ może dokonać wszystkiego, co potrzebne, by to, o co prosi, stało się rzeczywistością.
Maryja, wzór wiary, prowadzi więc osoby konsekrowane drogą wiary
4. Maryja jest Panną nad pannami (Virgo virginum). Od pierwszych wieków istnienia Kościoła została uznana za wzór dziewictwa konsekrowanego.
Wola Maryi, by zachować dziewictwo w środowisku, w którym ten ideał nie był rozpowszechniony, jest zaskakująca. Jej decyzja jest owocem specjalnej łaski Ducha Świętego, który wzbudził w Jej sercu pragnienie całkowitego ofiarowania się Bogu, z duszą i ciałem, spełniając w ten sposób w formie najwyższej i dla ludzi niewyobrażalnej powołanie Izraela do zaślubin z Bogiem, do całkowitej i wyłącznej przynależności tego ludu do Boga.
Duch Święty przygotował Ją do nadzwyczajnego macierzyństwa poprzez dziewictwo, ponieważ zgodnie z odwiecznym zamysłem Boga dziewicza dusza miała przyjąć Syna Bożego w Jego Wcieleniu. Przykład Maryi pozwala zrozumieć piękno dziewictwa i zachęca powołanych do życia konsekrowanego, by szli tą drogą. Nadszedł czas, by w świetle Maryi dokonać ponownej oceny dziewictwa. Nadszedł czas, by na nowo zaproponować je chłopcom i dziewczętom jako poważny wybór życiowy. Maryja udziela swej pomocy tym, którzy go podejmują, ukazuje im szlachetność całkowitego daru serca złożonego Bogu i umacnia nieustannie ich wierność, również w momentach trudnych i niebezpiecznych.
5. Maryja przez długie lata poświęciła się całkowicie służbie swemu Synowi. Pomagała Mu wzrastać i przygotowywać się do swej misji w domu i warsztacie nazaretańskim3. W Kanie Galilejskiej poprosiła Go, by ujawnił swą moc Zbawiciela i uczynił swój pierwszy cud dla dobra pary nowożeńców, którzy znaleźli się w kłopocie4; wskazała nam drogę doskonałego poddania się Chrystusowi, mówiąc: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2,5). Na Kalwarii stała koło Jezusa jako Matka. W Wieczerniku modliła się razem z uczniami Jezusa, oczekując na Ducha Świętego, którego On obiecał zesłać.
Wskazuje więc Maryja osobom konsekrowanym drogę poświęcenia się Chrystusowi w Kościele jako rodzinie wiary, miłości i nadziei i uzyskuje dla nich wspaniałe przejawy suwerennej mocy swego Syna, naszego Pana i Zbawiciela.
6. Nowe macierzyństwo, które Maryja otrzymała na Kalwarii, jest darem wzbogacającym wszystkich chrześcijan, ma jednak szczególną wartość dla osób konsekrowanych. Jan, umiłowany uczeń, ofiarował Chrystusowi całe swe serce i wszystkie swe siły. Słysząc słowa: „Niewiasto, oto syn Twój” (J 19,26), Maryja przyjęła Jana jako swego syna. Zrozumiała również, że to nowe macierzyństwo obejmowało wszystkich uczniów Chrystusa. Dzieląc te same ideały z Janem i z wszystkimi osobami konsekrowanymi może Ona rozwijać swe macierzyństwo w całej pełni.
Maryja postępuje jak Matka bardzo pragnąca wspomagać tych, którzy ofiarowali Chrystusowi całą swą miłość. Troszczy się o ich duchowe potrzeby. Wspomaga również wspólnoty, co często potwierdzają dzieje instytutów zakonnych. Ta, która była obecna w pierwotnej wspólnocie (por. Dz 1,14), pozostaje z radością pośród wszystkich wspólnot zgromadzonych w imię Jej Syna. W szczególności czuwa nad zachowaniem i wzrostem ich miłości.
Słowa, które Jezus skierował do umiłowanego ucznia: „Oto Matka twoja” (J 19,27) nabierają szczególnej głębi w życiu osób konsekrowanych. Wzywają je, by uważały Maryję za swą Matkę i by Ją kochały tak, jak kochał Ją Chrystus. W sposób szczególny wzywają one osoby konsekrowane, by przyjęły Maryję do swego domu, jak Jan, który „wziął Ją do siebie” (J 19,27). Osoby konsekrowane powinny przede wszystkim zapewnić Jej odpowiednie miejsce w swoim sercu i w swoim życiu. Powinny starać się o pogłębienie swoich więzi z Maryją, wzorem i Matką Kościoła, wzorem i Matką wspólnoty, wzorem i Matką każdego z tych, których Chrystus wzywa, by poszli za Nim.
Moi drodzy, jakże piękne, szlachetne i niejako godne pozazdroszczenia jest to uprzywilejowane miejsce osób konsekrowanych, pod płaszczem i w sercu Maryi. Módlmy się, by pozostawała z nimi zawsze jako świetlana gwiazda ich życia.
Przypisy:
- Por. Jan Paweł II, Enc. Redemptoris Mater, 7.
- Por. Jan Paweł II, Enc. Redemptoris Mater, 12-14.
- Por. Jan Paweł II, Enc. Redemptoris Mater, 17.
- Por. tamże, 18, 23.
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
