Ale pewnego dnia w tymże kościele [Porcjunkuli] czytano Ewangelię o tym, jak Pan rozesłał swoich uczniów na przepowiadanie. Święty Boży, obecny tam, po ukończeniu obrzędów Mszy świętej, pokornie poprosił kapłana o wyłożenie mu tej Ewangelii, chcąc lepiej zrozumieć jej znaczenie. On opowiedział mu wszystko po porządku. Święty Franciszek usłyszawszy, że uczniowie Chrystusa nie powinni posiadać ani złota ani srebra czy pieniędzy, ani trzosu, ani torby, ani chleba, nie nosić laski w drodze, nie mieć obuwia, nie mieć dwu sukien, ale przepowiadać królestwo Boże i pokutę, natychmiast w duchu Bożym rozradowany wykrzyknął: „To jest, czego chcę, to jest, czego szukam, to całym sercem pragnę czynić” (1 Cel, IX, 22).
Drodzy bracia, przekazuję wam wszystkim moje braterskie pozdrowienia w tegoroczne święto serafickiego ojca świętego Franciszka. Osiemset lat temu, o tej samej porze roku, zbliżało się potwierdzenie Reguły, którą zwykle nazywamy zatwierdzoną.
Pieczęć papieża Honoriusza III na dokumencie pergaminowym niosła ze sobą tajemnicę powołania Biedaczyny z tak wieloma latami życia ewangelicznego spędzonymi razem z tymi, których Pan zechciał mu dać.
Obchodząc osiemsetlecie Reguły nie możemy po prostu nie spojrzeć na tekst życia tych, którzy, zostawiwszy wszystko, poszli za Panem zgodnie z radami ewangelicznymi i w skrajnej prostocie.
Wiemy jednak dobrze, że promulgowanie Reguły stanowi z jednej strony złoty moment dla historii franciszkanizmu, ale z drugiej także kryzys wspólnoty, która stawała się coraz bardziej złożona. Reguła jest bowiem owocem nie tylko charyzmatycznego doświadczenia Założyciela, ale także wielu pytań zrodzonych w konkretnym życiu tej i tak już złożonejwspólnoty braterskiej; pytań nie zawsze pozwalających przebijać się szczerej woli życia w dosłownym odczytaniu Ewangelii.
Czcząc zatem naszego ojca świętego Franciszka proponuję wam wszystkim, aby przyjrzeć się rodzajom pytań, jakie zazwyczaj sobie zadajemy; a mianowicie, jakie są dzisiaj nasze pytania jako braci mniejszych konwentualnych; jakie są nasze potrzeby czy wręcz nasze pragnienia i rzeczywistości, których naprawdę szukamy z pasją.
Kryzys serafickiego ojca zrodził się z zatroskanego spojrzenia na wspólnotę braterską oddalającą się już od kryterium wędrownego trybu życia, co charakteryzowało jej charyzmatyczne początki oraz pierwszych towarzyszy, Klarę z Asyżu i wielu innych.
Zachęcam więc was wszystkich, drodzy bracia, do rozbudzenia w możliwie największym stopniu, z nieskrępowaną świeżością i ewangeliczną głębią, pytań związanych z łaską wędrowania franciszkańskiego: wędrowania w naszym myśleniu, które być może stało się ciasne, sztywne i zamknięte; wędrowania naszych serc, być może przyzwyczajonych do patrzenia bardziej na siebie niż na innych; wędrowania naszego ducha, być może postarzałego, nie mającego motywacji i pozbawionego wiary; wędrowania naszych osobistych relacji, być może bardziej obciążonych rzeczami niż ludźmi; wędrowania naszego życia wspólnotowego, być może przekształconego bardziej w równowagę sił niż w braterską wspólnotę wymagającą nawrócenia; wędrowania naszej misji, być może stającej się bardziej odzwierciedleniem nas samych niż drzwiami otwartymi na świat.
Najlepsze życzenia i dużo postępów w kierunku odnowionej i ewangelicznej wersji naszego życia.
Fr. Carlos A. TROVARELLI
Za: ofmconv.net
