W sobotę 18 czerwca w katedrze Najświętszej Marii Panny w Sewilli kard. Marcello Semeraro, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, ogłosi błogosławionymi 27 męczenników: 25 dominikanów oraz świeckiego dziennikarza i siostrę zakonną. Wszyscy oni zginęli za wiarę w okresie od lata 1936 do początku 1937 roku na terenie dzisiejszych wspólnot autonomicznych Andaluzji i Kastylii-La Manchy. Obecna hiszpańska beatyfikacja zbiorowa będzie 18. tego rodzaju obrzędem w obecnym pontyfikacie, a 30. od czasów św. Jana Pawła II, który w 1987 wyniósł na ołtarze po raz pierwszy ofiary wojny domowej w Hiszpanii (1936-39).
Najbliższa sprawa dotyczy 13 dominikanów – 7 kapłanów, 5 braci i jednego nowicjusza – z klasztoru w Almagro, 1 nowicjusza z klasztoru w Alcázar de San Juan, po 3 zakonników z konwentów w Manzanares i Miguelturra (w tym 1 kapłan), 5 – trzech kapłanów i dwóch braci – z Almerii, jednego świeckiego, tercjarza dominikańskiego, dziennikarza – również z tego miasta oraz dominikanki z klasztoru w mieście Huéscar.
Poniżej podajemy krótkie dane o poszczególnych grupach przyszłych błogosławionych.
Na początku lipca 1936 połowa zakonników z klasztoru w Almagro (prowincja Ciudad Real, wspólnota Kastylia-La Mancha) opuściła go, wyjeżdżając na wakacje w różne strony. Na miejscu pozostało tylko kilku studentów, braci i kapłanów. 21 lipca – w trzy dni po wybuchu wojny domowej – grupa członków tzw. Ateneo Libertario (ugrupowania społeczno-politycznego związanego z anarchistami) podpaliła pobliski kościół Matki Bożej i na ten widok kilku zakonników próbowało stłumić ogień, wypędzono ich jednak z okrzykami pogardy i pogróżkami. W nocy bojówkarze z Ateneo wdarli się do klasztoru, szukając broni. Tak rozpoczęły się nękania i prześladowania 13 miejscowych dominikanów. Musieli oni opuścić swój konwent, chroniąc się w domach zaprzyjaźnionych osób. Ale tam też nie byli zbyt długo bezpieczni, gdyż wkrótce anarchiści dowiedzieli się, gdzie znajdują się zakonnicy, niektórych schwytano w pociągu, gdy opuszczali miasto. Ostatecznie 3 sierpnia 1936 trafili oni do więzienia w Manzanares, gdzie po 10 dniach spędzonych w nieludzkich warunkach, po torturach, w nocy z 14 na 15 tegoż miesiąca zostali rozstrzelani na miejscowym cmentarzu.
Śmierć ponieśli: kapłani – przeor klasztoru o. Ángel Marina Álvarez (ur. 28 III 1890), Manuel Fernández (Herba; 30 XI 1873), Natalio Camazón Junquera (1 XII 1873), Antonio Trancho Andrés (9 XII 1900), Luis Suárez Valasco (29 I 1897), Eduardo Sainz Lantarón (14 XI 1906) i Pedro López Delgado (9 II 1909), bracia Francisco Santos Cadierno (7 V 1913), Sebastián Sáinz López (22 I 1915), Arsenio de la Viuda Solla (19 VII 1880), Ovidio Bravo Porras (29 IV 1908), Dionisio Pérez García (8 IV 1912) i Fernando García de Dios (30 V 1916) – najmłodszy w tym gronie: zginął w wieku 20 lat, podczas gdy najstarszy, o. M. Fernández w chwili śmierci miał niespełna 63 lata. Krewni męczenników stwierdzili później, poznawszy okoliczności zabójstwa swych bliskich, że przed śmiercią „zostali oni wykastrowani przez pewną kobietę”.
Wcześniej – o świcie 27 lipca 1936 w miejscowości Manzanares (prowincja Ciudad Real) zginął nowicjusz Antolín Martínez-Santos Ysern (ur. 9 XI 1914) z klasztoru w Alcázar de San Juan. Pierwotnie chciał zostać jezuitą, ostatecznie jednak wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego.
We wspomnianym Manzanaresie 8 sierpnia 1936 ponieśli śmierć męczeńską trzej profesi-studenci: Paulino Reoyo García (ur. 22 VI 1913), Santiago Aparicio López (24 IX 1913) i Ricardo Manuel López y López (13 I 1914).
Również trzej zakonnicy zostali rozstrzelani w mieście Miguelturra (też prow. Ciudad Real): kapłan José Garrido Francés (ur. 11 X 1893), profes-student Justo Vicente Martínez (17 X 1913) i brat Mateo (Santiago) de Prado Fernández (25 VII 1906).
Dalszych sześciu męczenników oddało życie za wiarę w mieście Almería. Byli to trzej kapłani: Juan Aguilar Donis (ur. 1 VI 1886) – zginął w nocy z 2 na 3 września 1936, Tomás Morales Morales (12 VII 1907) i Fernando Grund Jiménez (14 II 1907) – obaj zamordowani z 30 na 31 sierpnia 1936 (wraz z dwoma biskupami, w tym z bł. Diego Ventaja), dwaj bracia zakonni: Fernando de Pablos Fernández (6 IV 1876) – rozstrzelany w nocy z 10 na 11 września 1936 i Luis María (Ceferino) Fernández Martínez (26 VIII 1886) – zginął 19 X 1936 oraz świecki Fructuoso Pérez Márquez (9 II 1884) – tercjarz dominikański, czołowy hiszpański dziennikarz katolicki, redaktor miejscowej prasy i korespondent kilku dzienników w Madrycie, zamordowano go 15 sierpnia 1936 na plaży Garrofa koło Almerii, po czym ciała jego i kilku innych ofiar wrzucono do morza, które po kilku dniach „zwróciło” zwłoki.
I wreszcie w mieście Huéscar koło Guadix poniosła śmierć męczeńską 17 lutego 1937 mniszka dominikańska s. Ascensión de San José (Isabel Ascensión) Sánchez Romero (ur. 9 V 1861) – najstarsza z całego grona nowych błogosławionych. Mimo podeszłego wieku i ciężkiego stanu zdrowia doświadczyła okrutnego traktowania, była bita, a oprawcy m.in. żądali od niej zaparcia się wiary, ona jednak mężnie dochowała wierności Bogu.
Jutrzejsza beatyfikacja zbiorowa będzie 18. tego rodzaju obrzędem w czasie obecnego pontyfikatu, a łączna liczba ogłoszonych podczas nich błogosławionych wyniesie 1063; w tej liczbie są 522 osoby z beatyfikacji 13 października 2013, ponadto dwukrotnie na ołtarze wynoszono jednorazowo ponad 100 męczenników: 16 września 2021 – 127 i 25 marca 2017 – 115. Święty Jan Paweł II podczas 10 beatyfikacji w latach 1987-2001 ogłosił 471 błogosławionych, z których potem 11 kanonizował (2 obrzędy), a za Benedykta XVI na 2 beatyfikacjach (2005-07) Kościół otrzymał 506 nowych błogosławionych (w tym 498 podczas jednej zbiorowej ceremonii 28 października 2007). Liczby te dotyczą wyłącznie męczenników wojny domowej w Hiszpanii.
kg (KAI) / Sewilla
