Jan Paweł II
GDZIEKOLWIEK WSPÓŁCZESNY CZŁOWIEK JEST WIĘŹNIEM. PRZEMÓWIENIE
DO UCZESTNIKÓW KAPITUŁY GENERALNEJ ZAKONU MERCEDARIUSZÓW
Rzym, 23 maja 1980 r.
Ukochani Bracia ze Zgromadzenia Błogosławionej Dziewicy Maryi de Mercede!
Z głęboką radością dzielę z wami te chwile poufnego obcowania na rodzinnym spotkaniu, które jak ufam, będzie służyło jeszcze mocniejszemu zacieśnieniu więzów serdecznej łączności między waszym Instytutem a Papieżem.
Wiadomo mi, że zebraliście się w Rzymie z okazji Kapituły Generalnej, na którą spoglądają z nadzieją wszyscy zakonnicy Zakonu pełniący swą apostolską służbę w 19 krajach różnych kontynentów.
Wdzięczny wam jestem za waszą wizytę, przez którą chcecie zamanifestować wasze uczucie wiernego przywiązania do Magisterium Kościoła. Przy tej sposobności chcę potwierdzić głęboki szacunek, jaki żywię do waszego starego i wielce zasługującego Zakonu, który od ponad siedmiu i pół wieku nie szczędzi swych sił i środków dla dobra najbardziej strapionych i uciskanych członków Mistycznego Ciała Chrystusa.
Misja, jaką wam powierzył wasz Założyciel, święty Piotr z Nolasco, w bezpośrednim dziele wykupu jeńców i udzielaniu im pomocy, misja zaowocowała działalnością apostolską w parafiach i szpitalach dla biednych, w nauczaniu i na misjach, znajduje dziś swą kontynuację w charyzmacie służby wierze. Ma rozpalać płomień nadziei i ofiarowywać Chrystusowe miłosierdzie tym wszystkim, którzy poddani są nowym formom niewoli w naszym społeczeństwie – w ośrodkach penitencjarnych – na przedmieściach nędzy i głodu, w środowiskach narkomanów, w krajach panowania materializmu, gdzie się prześladuje Kościół lub zmusza go do milczenia itp.
Chodzi o szeroki obszar, gdzie winien się objawiać bez ograniczeń wasz duch zakonny oraz całkowite oddanie, na które otwiera was szczere praktykowanie rad ewangelicznych oraz profesja waszego czwartego ślubu. Będzie to dzisiejszy sposób na to, by pozostać wiernym waszemu charyzmatowi, zgodnie z kierunkiem postępowania wytyczonym przez świętego Piotra z Nolasco oraz ze wskazaniami pierwszych konstytucji z roku 1272.
Nie ulega wątpliwości, że wasze powołanie wzywa was do wypełnienia w Kościele trudnego obowiązku. Aby to oddanie było żywe, konieczne jest, abyście mieli dusze przepełnione bogatym życiem wewnętrznym i abyście nabierali nowych sił w obcowaniu z wzorem wszelkiej doskonałości – Jezusem Chrystusem, Dobrym Pasterzem i Zbawicielem. Z tego powodu powtarzam wam: „Wasze domy powinny być przede wszystkim miejscem modlitwy, skupienia, dialogu – osobistego i wspólnotowego z Tym, który jest i musi być pierwszym i głównym rozmówcą w pracowitej kolejności godzin każdego waszego dnia powszedniego”[1]. W tej wzniosłej szkole zakonnik zaspokoi pragnienie Boga, co musi być cechą charakterystyczną jego życia (por. Ps 63,1-2), i napełni się wielką miłością, która nadaje nowego sensu jego własnej egzystencji[2].
Przemawiając do zakonników Zgromadzenia, którego Założyciel wykazał tyle wytrwałości w wielbieniu Matki Boga i naszej, nie mogę się powstrzymać od wezwania was do umacniania i pogłębiania wielkiej miłości ku Maryi, będącej szczególną oznaką waszego Zakonu. Bierzcie w każdej chwili z Matki Miłosierdzia i Pocieszycielki strapionych przykład i natchnienie. Ona poprowadzi was do swego Syna i wskaże wam wartość każdej duszy, której w waszej służbie winniście udzielić gorliwej opieki.
Dodając wam otuchy w waszych zamierzeniach, jeszcze raz pragnę wam wyrazić moje zaufanie. Upraszam dla was oraz udzielam każdemu z członków waszego Zakonu mojego specjalnego Błogosławieństwa.
[1] Joannis Pauli PP. II, Allocutio ad Superiores generales religiosos habita, 4, die 24 nov. 1978: Insegnamenti di Giovanni Paolo II, I (1978) 205.
[2] Joannis Pauli PP. II, Redemptor hominis, 10
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
